De Lofoten

Lieve mensen,

Richting de Lofoten wordt het groener. De Lofoten zijn een eilandengroep in Noord-Noorwegen. Ze staan bekend om de vistraditie. Je ziet enorm veel vissers, vissersboten en van die houten rekken langs het water. Wij dachten eerst dat die voor de lawines zou zijn. Pas later zagen en roken we dat de mensen daar vis laat drogen. De bovenste eilanden horen eigenlijk niet bij de Lofoten, maar bij de Vesteralen. Hier kun je walvissafari’s boeken. De Lofoten worden gezien als een van de mooiste eilanden van de wereld. Dit komt omdat je niet alleen stranden, maar ook steile bergen met sneeuw en diepe kliffen. Het landschap is erg ruig en divers.
De rit gaat goed, wel is er hier en daar wat laag hangende bewolking. Ziet er spannend uit. Ik heb al snel gemerkt dat bergwegen niet mijn ding zijn. Al die bochten en op en neer rijden. Helemaal niets! Bovendien zijn de wegen vaak smal en ontbreekt er een middenlijn. Naar mijn inziens maken vooral mijn tegenliggers daar misbruik van. Dus Erik rijdt en ik maak wat foto’s en geef aan als we ergens kunnen of moeten stoppen. Prima verdeling zo. We stoppen eerst bij een oude machine geweer uit de tweede wereldoorlog. Ook Noorwegen heeft gevochten tegen Hitler. In het begin hielpen ook Franse, Poolse en Britse troepen en werd het Duitse leger langzaam teruggeduwd. Toen niet veel later ook oorlog uitbrak in andere delen van Europa, moesten de troepen weer terug naar hun eigen land. Na 2 maanden geven de Noren zich over. Het blijkt later dat Noorwegen langer heeft stand gehouden dat elk ander land dat door Duitsland is aangevallen. De route die wij nu rijden bestaat uit een aantal monumenten om de nederlagen van het Duitse leger te herdenken. We stoppen bij een aantal, maar proberen ook de tijd niet te vergeten. We moeten immers naar Solvaer, maar willen ook nog even stoppen bij het Adolfkanon.
Erik en ik gaan altijd goed voorbereid op reis. Dit keer zelfs bijzonder goed, omdat we toch alle ruimte hebben in onze auto. Er gaat daarom niet alleen een reisboek over Scandinavië mee, maar ook over Noorwegen omdat we daar het langst zijn. En ook hebben we van de reisorganisatie een boek gekregen over Noorwegen met een grote wegenkaart. Hierop heeft Erik de gehele route ingetekend met tijden en afstanden erbij. In een van de boeken staat iets over het Adolfkanon. Dit is een enorm kanon dat gemaakt is in 1934 voor Duitse oorlogsschepen. De loop van het kanon is 21,5 meter en weegt 158000 kg. De hulzen die door het kanon worden afgevuurd zijn tussen de 600 en 1000 kg en zijn zo groot als een mens. De oorlogsschepen zijn er nooit gekomen, dus de kanonnen bleven aan land staan. Vier van deze reuzen staan in Harstad en daarvan mag je er een bezoeken. Onderweg heb ik even snel op de website gekeken en zag ik dat we alleen het kanon mochten bezoeken met een gids. Gelukkig voor ons zou om 4 uur de eerst volgende tour zijn. Dus na het winkelen en de verschillende stops bij de monumenten nu toch maar even doorgereden naar Harstad. Niet helemaal op onze route, maar we hebben toch de tijd aan onszelf.
Het werd een unieke ervaring. Wat een gewelddadig groot indrukwekkend ding is het. De gids kon ons veel vertellen over de machines binnenin. Dat komt omdat na de tweede wereldoorlog de Noren het kanon in gebruik namen en niet vernietigd hebben. Ook kwamen zij erachter dat de officier die verantwoordelijk was voor de logistieke planning. De onderdelen zijn gemaakt in Polen en zijn verscheept naar Noorwegen. Deze meneer kon veel vertellen over het kanon en zo werd dit enorme gevaarte samen met de hulp van vrijwilligers een museum. Het kanon werkt nog steeds en de vrijwilligers zorgen ervoor dat alles onderhouden blijft. Na een uitgebreide tour van anderhalf uur moesten we nog zon 3 uur rijden om in Svolvaer te komen. Daar bleek dat we een upgrade kregen naar een superior room. Dit bleek een grotere kamer te zijn met een koffiezetapparaat en een view over de stad met verrekijker erbij. Blijkbaar mocht je gaat gluren bij de buren ☺
De volgende dag hadden we een bijzondere dag. Na een stevig ontbijt en warme kleding aangedaan te hebben, gingen we op weg naar Andenes. Daar zullen we een walvis safari tocht hebben per boot. Als ervaren zeeman ziet Erik al gelijk dat het rustig weer is, dus dat de golven wellicht meevallen. Ik heb gelukkig wel zeeziek pillen bij me. Na 3 uur rijden zijn we er eindelijk. Iets te vroeg, maar na even te hebben gegeten krijgen we een tour door het walvis museum. De studenten en wetenschappers die daar werken doen veel onderzoek naar de dieren in de wateren voor de kust van Andenes. Zo hebben ze een skelet van een potvis van wel 16 meter lang. Deze was aangespoeld en gestorven aan de kust. Daarna hebben ze de volledige potvis in zee gelegd en daar 3 jaar laten liggen zodat alle zeedieren het vlees en de spieren konden eten. Zo bleef er een skelet over. De walvis die het meest gezien wordt aan de kust is de potvis oftewel ‘sperm whale’. Bijzondere naam en dit heeft er mee te maken dat de mensen vroeger dachten dat het witte olieachtige vloeistof in het hoofd van de walvis sperma was. Best gek eigenlijk…waar denkt die walvis dan mee…. Pas veel later kwamen ze erachter dat de kop van de potvis bestaat uit vet en olie en een speciaal orgaan heeft om eten te lokaliseren. Net zoals vleermuizen zendt een potvis echo stralen uit en deze komen al dan niet terug. De potvis heeft ook kleine ogen. Ten eerste is het veel te donker in de diepe oceaan en ten tweede gebruikt hij deze dus eigenlijk niet. Achter dit orgaan zitten de hersenen, zo’n 9 kilo. Relatief klein, aangezien de walvis enorm groot is. De reden dat er zo veel potvissen, maar ook andere walvissen in deze wateren zijn, vlakbij de kust heeft met de diepte te maken. Zo’n 30 km uit de kust gaat de continentale plaat steil naar beneden. Deze diepe kloof bevat veel opwellende nutriënten en dit leidt weer tot veel zeedieren, waaronder walvissen. Vandaar dat dit bedrijf ook een ‘Whale Garantie’ kan geven. En anders mag je nog een keer of je geld terug. Al deze informatie heeft er wel echt toegeleid dat je nu deze gigantische dieren in het echt wilt zien. Na weer 2 uur wachten op de boot, gingen we eindelijk aan boord. Al snel hopste en wiegde de hele boot. Mijn maag draaide zich een paar keer om en ik wenste dat ik nooit aan boord was gegaan. Erik had natuurlijk nergens last van en stond vrolijk foto’s te maken. Ik had wel een pilletje genomen, maar twijfelde sterk of dit wel zou werken. Na ruim een uur varen, bleef de boot even liggen. Zo kon de kapitein de sonar apparatuur aanzetten en kijken of hij walvissen kon horen. Deze produceren een tikkend geluid wat je zelf boven water niet hoort. De boot begon behoorlijk te wiegen, omdat hij dwars op de deining lag. Niet veel later hoorde je de eerste kotsgeluiden aan boord. De bemanning moest al snel nieuwe kostzakjes gaan regelen, want het waren heel wat mensen die groen en wit wegtrokken. Gelukkig bleef het mij bespaard. De kapitein trok op en vroeg ons allemaal uit te kijken over de zee. De zon stond aan de horizon en de zee was bijna strak blauw. Alsof je naar een glimmende spiegel keek. Best moeilijk om dan wat te zien. Het bleek dat er een minke whale (dwergvinvis) vlak bij swom. Deze walvis is erg schuw en je moet snel wezen om deze te spotten. Helaas waren veel mensen druk bezig met de kotszakjes, maar Erik heeft een glimp kunnen opgevangen. Dit is ook de soort walvis waarop door Japan, IJsland en Scandinavische landen word gejaagd. Per jaar wordt er een quota bepaald hoeveel dwergvinvissen gevangen mogen worden. Na weer een uur van optrekken en stil liggen, zagen we eindelijk een potvis. Lekker aan het dobberen en af en toe wat water spuiten. Prachtig om te zien. Even later schreeuwde de kapitein ‘Diving!’ en dan weet je dat de walvis naar de diepte gaat. En natuurlijk zie je dan als laatste zijn achter vin omhoog gaan. Erg gaaf en indrukwekkend om te zien. Even later kwamen we bij nog een walvis en konden we nog meer foto’s maken. Na 3 uur dobberen op open zee besloot de kapitein terug te varen. Dit duurde nog zo’n anderhalf uur. Op dat moment had ik helemaal geen last meer van misselijkheid of mijn maag. Blijkbaar moet je lichaam ook even wennen aan de bewegingen. Na een geweldige ervaring konden we met een tevreden gevoel eer 3 uur terug rijden naar het hotel ☺.

De volgende dag hadden we tot 15 uur de tijd om Svolvaer te bekijken. We hadden besloten om in de middag een ferry te nemen van Svolvaer naar Skutvik. Dit zou ons wat rij reistijd besparen. Bovendien konden we zo de Lofoten ook van de andere kan bekijken.
Svolvaer is een erg leuke stad. Heel levendig en genoeg te doen. Zo zijn wij naar een ijsbar geweest en hebben de oude vissershuisjes bekeken. De ijsbar was steenkoud, want echt alles is van ijs. Duh! Maar erg leuk om mee te maken. We kregen een Arctic pak aan en wat wijn in ijsglazen. Verder kun je gaan vissen, cruise maken, gaan duiken, met een RIB-boot de zee op, winkelen of musea bezoeken. De ferry is ook een echte aanrader. Wij hebben heerlijk 2 uur in de zon op de boot gezeten. Eenmaal weer op het vaste land kwamen we echt granieten bergen tegen. Erik werd er helemaal blij van. Graniet is een dieptegesteente en is dus gevormd die in de aarde. Het is dus best bijzonder als je bergen, die op het aardoppervlak staan, kunt vinden van graniet. Graniet bestaat uit silica en heeft relatief weinig magnesium of ijzer.
Onze nacht in Fauske was erg goed. We kregen weer een upgrade en daarmee een erg grote kamer. Heerlijk geslapen dus uitgerust naar Mosjoen. Tijdens deze rit zouden we weer voorbij de poolcirkel komen. Het zag er nu wel wat anders uit dan in Finland. Geen Santa Claus park, wel een informatie gebouw met souvenirs en eten. Doordat het gebouw midden in een nationaal park ligt, kun je uitgebreid wandelen. Het weer was nu ook echt wel anders. Het was geen 25 graden, maar hooguit 10. Het werd wel steeds warmer richting het zuiden. Strak blauw lucht en de temperatuur steeds naar de 22 graden. Ook veel meer bomen en andere begroeiing. Het leek soms alsof we door de groenen bergen van Duitsland reden.
Het hotel in Mosjoen was wel even wat anders dan we gewend waren. Een echt doolhof qua kamers en gangen. Het hotel bestaat al 200 jaar en dit was ook een beetje te zien aan de decoratie en inrichting van kamers. In de avond bleek er een feestje aan de gang te zijn. Tot 2 uur in de nacht was er muziek te horen. Gelukkig niet erg hard, dus ik sliep er doorheen en Erik had zijn oordoppen in. Na een snel ontbijt snel door naar Trondheim. Onderweg wilde we een paar keer stoppen, dus een lange dag voor de boeg.